پشم فرش های شرقی پشم گوسفند است، اما گاهی اوقات نیز بزی یا شتری است، برای مصنوعات خشن و کسل کننده که ارزش کمی دارند. از سوی دیگر، پشم گوسفند بره های 8 تا 12 ماهه، ماده انتخابی اول است.
ابریشم بهترین فرش ها را فراهم می کند: درخشندگی منحصر به فرد، رنگ های کمانی و طرح های شفاف، بسیار مقاوم، متراکم و گره های بسیار کوچک.
فقط بافندگان متخصص قادر به هدر دادن مقادیر بیش از حد ابریشم گرانبها در این فرآیند هستند. از با ارزش ترین آثار: قم، اصفهان و کاشان ایرانی و هرکه ترکی.
ساختار فرش 9 متری نایین با پنبه، یعنی تار و پود ساخته شده است: رنگ را به خود جذب نمی کند، سفیدی درخشان زیبا و جذاب در تولید گلیم را بازیابی می کند.
چگونه می توان یک قطعه با کیفیت را که با دست کار شده “با چشم” تشخیص داد؟ به فرش از داخل نگاه کنید: اگر بافت و گره ها متراکم و کاملاً متمایز باشند، طرح واضح باشد، حاشیه جزء لاینفک فرش باشد، به کار نرود، در حالی که رنگ ها زنده و پایدار هستند، این یک کیفیت خواهد بود.
فرش پرشیا، نام ایرانی باستانی ایران را می توان مهد سنت نساجی و هنر تولید فرش دانست. نام‌گذاری انواع فرش ایرانی برگرفته از برخی از شهرهای مهم تولیدی مانند فرش همدان ، فرش کرمان ، فرش شیراز و فرش نایین و یا از اقوام تولیدکننده آنها مانند فرش قشقایی است. اگرچه هر دسته دارای ویژگی هایی است که هر فرش را منحصر به فرد می کند، فرش ایرانیآنها با گره دستی و چگالی بالای گره ها مشخص می شوند.
تار و پود با نخ های پنبه ای ساخته می شود، در حالی که از پشم برای پشم گوسفند استفاده می شود، اغلب با کیفیت بالا مانند پشم کورک.
برای با ارزش ترین نمونه ها از ابریشم به تنهایی استفاده می شود.
از نظر شمایل نگاری، اصلی ترین عنصری که فرش ایرانی را مشخص می کند، مدالیون مرکزی در اشکال مختلف و در طرح، نقوش گلی یا هندسی است که تکراری ترین آنها نقوش هراتی و نقش بوته است.
