خربزه مشهدی انگور دنباله دار از خانواده کدو (Cucurbitaceae)، که به دلیل میوه خوراکی اغلب معطر مشک دار رشد می کند. گیاه خربزه بومی آسیای مرکزی است و بسیاری از گونه های کشت شده آن به طور گسترده در مناطق گرم در سراسر جهان رشد می کنند.
بیشتر خربزه های مهم تجاری شیرین هستند و به صورت تازه مصرف می شوند، اگرچه برخی از انواع آن را می توان به صورت کنسرو یا ترشی تهیه کرد.
خربزه ها یکساله یخبندان با ساقه های دنباله دار کرک دار نرم و پیچک های گیره دار هستند.
آنها دارای برگ های بزرگ گرد تا لوبی و گل های زرد رنگ تک جنسی به قطر حدود 2.5 سانتی متر (1 اینچ) هستند.
از نظر گیاه شناسی، میوه ها نوعی توت هستند که به نام پپو شناخته می شوند و بسته به نوع آن از نظر اندازه، شکل، بافت سطح و رنگ و طعم گوشت بسیار متفاوت هستند.
آنها معمولاً 1 تا 4 کیلوگرم (2 تا 9 پوند) وزن دارند. طالبی‌ها و خربزه‌های توری زمانی رسیده‌اند که بوی شیرین میوه‌ای از خود متصاعد می‌شوند و در آن زمان به آسانی در هنگام پیوند میوه و ساقه، «لغزش» یا شکسته می‌شوند.
عسلک ها و کاساباها زمانی که زرد می شوند رسیده اند و در این زمان از درخت انگور بریده می شوند.
آنها را خربزه زمستانی می نامند زیرا دیر رسیده و به آرامی در انبار به مدت چند هفته بالغ می شوند و نرم تر می شوند اما به طور محسوسی شیرین نمی شوند.
گیاهان خربزه به تعدادی از بیماری ها از جمله سفیدک کرکی، آنتراکنوز، پژمردگی فوزاریوم و سفیدک پودری حساس هستند، اگرچه برخی از گونه ها نسبت به بقیه مقاوم تر هستند.
خربزه های توری یا جوز هندی، از جمله خربزه های کوچک مشک، دارای پوست دنده ای توری و گوشت نارنجی شیرین است. خربزه هایی که در ایالات متحده به عنوان “طالبی” فروخته می شوند، اغلب از انواع توری این گروه هستند.
گروه طالبی، طالبی های واقعی، که با پوست زگیل خشن و گوشت نارنجی شیرین مشخص می شوند.
آنها در بازارهای اروپایی رایج هستند و به نام Cantalupo، ایتالیا، در نزدیکی رم، جایی که این خربزه ها در اوایل از سهام آسیای جنوب غربی رشد کردند، نامگذاری شده اند.
