جایگاه قارچ صدفی خشک نقش بسیار مهمی در فرآیند تجزیه بازی میکند، زیرا میتوانند مواد آلی سختی مانند سلولز و لیگنین را که هضم آن برای بیمهرگان دشوار است، تجزیه کند.
قارچ ها آنزیم های گوارشی را آزاد می کنند که برای متابولیزه کردن ترکیبات آلی پیچیده به مواد مغذی محلول مانند قندهای ساده، نیترات ها و فسفات ها استفاده می شود.
برخلاف حیوانات که غذا را در داخل بدن خود هضم می کنند، قارچ ها غذا را در خارج از بدن خود هضم می کنند و سپس مواد مغذی را به سلول های خود جذب می کنند.
چرخه مواد مغذی، گیاهان برای رشد به مواد مغذی نیاز دارند، اما مواد مغذی به ندرت آزادانه در خاک یا آب در دسترس هستند زیرا در ترکیبات نامحلول محبوس شده اند.
بنابراین گیاهان برای تامین مواد مغذی محلول که می توانند توسط ریشه جذب شوند، به تجزیه کننده ها متکی هستند.
به عنوان مثال نیتروژن، یکی از مهم ترین مواد مغذی گیاهی، در پروتئین هایی قرار می گیرد که به راحتی توسط گیاهان جذب نمی شوند، اگرچه برخی گیاهان این کار را نشان داده اند.
قارچها پروتئینها را متابولیزه میکنند و اشکال غیر آلی نیتروژن مانند نیترات آزاد میکنند که به راحتی توسط ریشههای گیاه جذب میشود.
در محیطهای آب شیرین، قارچها در انتقال انرژی از جنگلهای ساحلی به اکوسیستمهای آبی، با تجزیه چوب و بستر برگ که به آب میریزند، نقش مهمی دارند.
در سیستمهای زمینی، قارچها انرژی را از بالای زمین به زیر آن منتقل میکنند و در آنجا دوباره به گیاهان بازیافت میشوند.
برخی از گونه های قارچ با گیاهان روابط همزیستی برقرار می کنند. قارچ های میکوریزا با ریشه های گیاه مرتبط هستند.
این رابطه برای دو طرف سودمند است زیرا قارچ ها انتقال مواد مغذی از خاک به ریشه گیاه را تسهیل می کنند و به نوبه خود کربن را از گیاه دریافت می کنند.
کربن توسط قارچ ها در خاک ذخیره می شود و بنابراین به صورت دی اکسید کربن آزاد نمی شود. زمانی تصور می شد که گیاهان تنها منبع کربن برای قارچ های میکوریزی هستند.
گلسنگ ها نوع دیگری از قارچ ها هستند که یک رابطه همزیستی ایجاد می کنند، اما آنها این کار را با سیانوباکتری ها انجام می دهند.
گلسنگ ها سرپناهی برای باکتری ها فراهم می کنند که به نوبه خود از طریق فتوسنتز انرژی و کربن را برای گلسنگ ها تولید می کنند.
