رایج ترین نوع کابل برق کابلی است که در بالای سر بین تیرها یا برج های فولادی معلق است. این کابل های هوایی از تعدادی سیم معمولاً از مس یا آلومینیوم تشکیل شده است که در لایه های متحدالمرکز به هم تابیده شده اند. مس یا آلومینیوم برای هدایت الکتریکی بالا انتخاب می شود، در حالی که رشته به کابل انعطاف پذیری می دهد. از آنجایی که سیم و کابل افشان مشهد اغلب در معرض تنش های شدید محیطی قرار می گیرند، گاهی اوقات از آلیاژهای مس یا آلومینیوم برای افزایش استحکام مکانیکی کابل استفاده می شود، هرچند که به رسانایی الکتریکی آن آسیب می رساند. طراحی رایج تر این است که در مجموعه کابل رشته ای تعدادی سیم فولادی با استحکام بالا و غیر خورنده گنجانده شود. بسیاری از کابل های هوایی، به ویژه آنهایی که در ولتاژ بالا کار می کنند، برهنه (عایق نشده) هستند. کابل هایی که با ولتاژ پایین تر کار می کنند اغلب دارای پوشش هایی از بافته پنبه ای اشباع شده با آسفالت، پلی اتیلن یا سایر مواد دی الکتریک (غیر رسانا) هستند. این پوشش ها در برابر اتصال کوتاه و شوک الکتریکی اتفاقی محافظت می کنند.
نوع دیگری از کابل برق در کانال های زیرزمینی نصب می شود و در شهرهایی که کمبود فضا یا ملاحظات ایمنی مانع از استفاده از خطوط هوایی می شود، به طور گسترده استفاده می شود. برخلاف کابل هوایی، کابل مدفون همواره از مس یا آلومینیوم خالص تجاری استفاده می‌کند (استحکام مکانیکی مشکلی در زیر زمین نیست)، و هادی رشته‌ای اغلب برای به حداکثر رساندن فشردگی و رسانایی الکتریکی آن نورد می‌شود.
کابل های برق هوایی و زیرزمینی بخش عمده ای از مدار الکتریکی را از ژنراتور تا نقطه استفاده از توان الکتریکی تشکیل می دهند. تعادل مدار (و گاهی اوقات کل مدار) ممکن است به کابل های تخصصی نیاز داشته باشد. نمونه ای از این کاربردها و شرایط ویژه ای که باید رعایت شود کابل هایی برای استفاده در کارخانه های فولاد و اتاق های دیگ بخار (درجه حرارت بالا)، تجهیزات متحرک (ارتعاش و خم شدن بیش از حد)، در کارخانه های شیمیایی (خوردگی)، برای زیردریایی ها و معادن (مکانیکی) است. سوء استفاده)، در نزدیکی راکتورهای هسته ای (تابش زیاد)، و در ماهواره های مصنوعی (فشار شدید).
