برخی از انواع گیاهان هالوفیت و جلبک های دریایی را می توان برای تولید شکل خام سدیم کربنات ایرانی فرآوری کرد. این منبع صنعتی خاکستر سودا تا اوایل قرن نوزدهم بر اروپا و سایر کشورها تسلط داشت.
گیاهان زمینی (معمولاً شور) یا جلبک ها (معمولاً گونه های Fucus) جمع آوری، خشک و سوزانده شدند. سپس خاکستر را شسته (با آب شسته) تا محلول قلیایی تشکیل دهد.
این محلول تا خشک شدن جوشانده شد تا محصول نهایی به وجود بیاید که به آن «خاکستر سودا» می گفتند. این نام بسیار قدیمی از کلمه عربی “Soda” گرفته شده است که به نوبه خود به “Salt Soda” – یکی از انواع بسیاری از گیاهان ساحلی که برای کشت برداشت می شود – اطلاق می شود.
“Barilla” یک اصطلاح تجاری است که به شکل فنی کربنات سدیم به دست آمده از خاکستر گیاهان ساحلی یا جلبک ها اطلاق می شود.
غلظت کربنات سدیم در خاکستر سودا به طور گسترده ای متفاوت بود، از 2-3 درصد برای شکل مشتق شده از جلبک دریایی (کلپ) تا 30 درصد برای بهترین باریلا مشتق شده از شورت در اسپانیا.
منابع خاکستر سودا، و لیمو “پتاس” مربوط به گیاهان و جلبک دریایی، تا پایان قرن هجدهم به طور فزاینده ای کمتر از منابع کافی شدند و جستجو برای راه های تجاری مناسب برای سنتز خاکستر سودا از نمک خوراکی و سایر مواد شیمیایی رایج آغاز شد.
دانشمندان روسی فرآیندی را برای به دست آوردن آلومینا از کنسانتره نفلین ایجاد کرده اند که ویژگی آن عدم وجود محصولات جانبی است.
در فرآیند فرآوری، سیمان، خاکستر سودا، پتاس و آلومینا از نفلین و سنگ آهک به دست می آید. نفلین با سنگ آهک پخته می شود و محصول برای استخراج آلومینا، خاکستر سودا و اکسید پتاسیم پردازش می شود.
سپس پس از شستشو از لجن بلیت برای تولید سیمان استفاده می شود[1]. نفلین ها با ذخایر آپاتیت، که اورانیوم از آن استخراج می شود، و سنگ معدن تیتانیوم-نیوبیم همراه است.
به عنوان یک ماده معدنی
Trona، تری سدیم هیدروژن دی کربنات دی هیدرات (Na3HCO3CO3 2H2O) در ترکیه استخراج می شود. Eti Soda[en]، یکی از اعضای گروه Ciner Holding[en]، در حال توسعه غنی ترین ذخایر ترونا در Beypazarı در نزدیکی آنکارا است. دو میلیون تن خاکستر سودا از یک ذخیره در نزدیکی آنکارا به دست آمد.
همچنین از برخی دریاچه های قلیایی مانند دریاچه ماگادی در کنیا با لایروبی استخراج می شود. چشمه های نمک آب گرم دائماً در حال تکمیل منبع نمک دریاچه هستند، بنابراین تا زمانی که میزان لایروبی از میزان آبگیری بیشتر نباشد، چشمه کاملاً پایدار است.
در چندین منطقه از ایالات متحده استخراج می شود و تقریباً تمام مصرف داخلی کربنات سدیم را تأمین می کند. ذخایر طبیعی بزرگی که در سال 1938 کشف شد، مانند ذخایر نزدیک رودخانه گرین، وایومینگ، توسعه ترونا را به عنوان یک ماده معدنی اقتصادی تر از تولید صنعتی در آمریکای شمالی کرد.
در سال 1791، شیمیدان فرانسوی، نیکلاس لبلان، حق امتیازی را برای “روش تبدیل نمک گلوبر به سودا” دریافت کرد. بر اساس این روش، مخلوطی از سولفات سدیم (“نمک گلوبر”)، گچ یا سنگ آهک (کربنات کلسیم) و زغال چوب در دمای حدود 1000 درجه سانتیگراد پخته می شود.
در حالی که کربنات سدیم به محلول می رود، سولفید کلسیم فیلتر می شود، سپس محلول کربنات سدیم تبخیر می شود. نوشابه خام با تبلور مجدد خالص می شود. فرآیند Leblanc سودا را به شکل یک هیدرات کریستالی تولید می کند (به بالا مراجعه کنید)، بنابراین سودای حاصل با کلسینه کردن آب می شود.
هیدروژن کلرید آزاد شده در طی واکنش تا حدی توسط آب جذب شد تا اسید کلریدریک تشکیل شود، اما اسید کلریدریک خود منبع اصلی آلودگی هوا باقی ماند.
اولین کارخانه نوشابه از این نوع در روسیه توسط صنعتگر M. Prang تأسیس شد و در سال 1864 در Barnaul ظاهر شد.
پس از ظهور روش مقرون به صرفه تر (هیچ مقدار زیادی از محصول جانبی سولفید کلسیم باقی نمی ماند) و از نظر فناوری پیشرفته روش Solvay، کارخانه هایی که طبق روش Leblanc کار می کردند شروع به تعطیلی کردند.
تا سال 1900، 90 درصد کارخانه‌ها سودا را با استفاده از روش Solvay تولید می‌کردند و آخرین کارخانه‌های Leblanc در اوایل دهه 1920 بسته شدند.
