کنجد نیری از تیره گیاهان علفی یکساله از خانواده کنجد یا کنجد است. نام دوم گیاه کنجد یا سیم سیم است که از دوران کودکی برای همه شناخته شده است. و چه کسی می داند، شاید گنجینه دزدان به معنای طلا و الماس نبود، بلکه سلامتی و فرصتی برای به دست آوردن جاودانگی بود؟
حدود 35 نوع کنجد نیری وجود دارد که عمدتاً در آفریقا رشد می کند. این گیاه عاشق گرما است و بهینه ترین دما برای آن 25-30 درجه است.
دانه ها فقط در صورتی جوانه می زنند که خاک تا دمای 18 درجه گرم شود. سی روز اول کنجد خیلی کند رشد می کند. خطر علف های هرز است که به راحتی می تواند جوانه های ضعیف را غرق کند.
میوه های مستطیلی حاوی دانه هستند. آنها کاربرد گسترده ای در پزشکی، پخت و پز و برای تولید روغن پیدا کرده اند.
هنوز نمی توان با اطمینان گفت که زادگاه کنجد نیری کدام کشور است. برخی بر این باورند که این گیاه برای اولین بار در جنوب غربی آفریقا ظاهر شد، در حالی که برخی دیگر تمایل دارند که در هند فکر کنند.
به هر حال کنجد نیری که در سرزمین ما ریشه دوانده، هندی نامیده می شود. اعتقاد بر این است که این او بود که توسط انسان تزکیه شد. دانه ها می توانند سفید، قهوه ای، سیاه، قرمز یا زرد باشند.
همه چیز به تنوع بستگی دارد. اعتقاد بر این است که رنگ غنی تر نشان دهنده طعم و کیفیت بهتر است. همه دانه ها مفید هستند، اما این عقیده وجود دارد که کنجد سیاه یکی از اجزای اکسیر معروف جاودانگی است.
کنجد سیاه در واقع مفیدتر است. در کشورهای شرقی هنوز معتقدند که این اوست که به حفظ جوانی و جلوگیری از پیری کمک می کند. و در واقع سیاه دانه بالاترین سطح آنتی اکسیدان است. آنها علاوه بر خواص مفید، بوی قوی تر و مطبوع تری نسبت به بقیه دارند.
دانه کنجد به طور گسترده ای در آشپزی برای پخت، شیرینی، سالاد، غذاهای گرم، شیر کنجد استفاده می شود. همچنین روغنی از کنجد تهیه می شود که در تهیه سالاد استفاده می شود و در آرایش و بهداشت استفاده می شود.
