ترشی اغلب به عنوان یک گیاه دارویی برای آوردن نت ترد و تند به بسیاری از آماده سازی ها استفاده می شود. در سالاد، ساندویچ، ماریناد، به عنوان منبع عالی آنتی اکسیدان های محافظ عمل می کند.
ترشیجات عروس هزار ساله که عمدتاً به عنوان چاشنی مصرف می شود، در ارتفاعات هیمالیا و در هند رشد می کند. در ابتدا، غوره در واقع خیار بود که قبل از رسیدن برداشت می شد و سپس در مخلوطی از سرکه و گیاهان غوطه ور می شد. امروزه خیار و ترشی دو گونه متفاوت از Cucumis sativus هستند.
خیارشور دارای خواصی مشابه خیار است: حاوی مواد تشکیل دهنده انرژی کمی است.تقریباً بدون چربی، کربوهیدرات یا پروتئین. از سوی دیگر، به دلیل محتوای 16 کالری در هر 100 گرم، شریک مناسبی برای رژیم های کم کالری است.
طعم اسیدی آن برای جلوگیری از خستگی رژیم غذایی، ادویه را به برنامه غذایی شما اضافه می کند. این ماده غذایی که به عنوان غذایی با شاخص گلیسمی پایین شناخته می شود، بر تولید انسولین که به عنوان ذخیره چربی شناخته می شود، تأثیری نمی گذارد.
بنابراین مصرف روزانه مقدار معقول ترشی تاثیر مثبتی بر روی ظاهر دارد. ترشی به دلیل غلظت بالایی از اسیدیته، انرژی‌زای عالی برای دستگاه گوارش است.
طعم آن در ابتدای غذا، ترشحات معده و گوارشی را تحریک می کند و اشتها را تحریک می کند، اما هضم سیستم های گوارشی کند را نیز تسهیل می کند.
از طرف دیگر، به دلیل محتوای بالای سدیم و نمک که برای ترشح آن قبل از ریختن در سرکه استفاده می شود، مصرف آن برای افرادی که رژیم غذایی کم سدیم دارند یا مبتلا به فشار خون بالا هستند، توصیه نمی شود.
اگر یاد بگیرید که آن را عاقلانه مصرف کنید، ترشی منبع عالی آنتی اکسیدان است. از یک طرف از فنولیک ها تشکیل شده است که روی رادیکال های آزاد مواد غذایی اثر می گذارد و از طرف دیگر از پراکسیداز، پروتئینی که به دلیل اثرات آن بر تری گلیسیرید خون، کلسترول “بد” و دیابت شناخته می شود و در عین حال از بافت ها در برابر استرس اکسیداتیو محافظت می کند.
بنابراین ترشی یک متحد روزانه برای محدود کردن خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر قلب، سرطان یا پیری پوست است.
