آویشن جنگلی موجب فلج شدن خواهر و برادری در یزد شد

آویشن جنگلی گیاه علفی کوچکی است که در مناطق آب و هوای معتدل رایج است و به دلیل خواص طعم‌دهنده آن اغلب در آشپزی استفاده می‌شود.

آویشن جنگلی یک گیاه علفی کوچک است که در مناطقی با آب و هوای معتدل پراکنده شده و به عنوان چاشنی شناخته می شود و به دلیل خواص طعم دهنده آن اغلب در آشپزخانه استفاده می شود.

با این حال آویشن جنگلی ، از یونانی “به عطر” نیز به طور سنتی به عنوان دارویی برای التیام زخم ها به شکل جوشانده در روغن زیتون استفاده می شود.

اسانس آویشن حاوی مواد مختلفی به ویژه فنل ها و به ویژه تیمول و کارواکرول است که دارای فعالیت ضد باکتریایی به ویژه در برابر میکروب های اصلی مسئول بیماری های دستگاه تنفسی است.

اگر می خواهید در مورد این موضوع بیشتر بدانید، مقاله گلودرد را بخوانید: در اینجا درمان های طبیعی وجود دارد. هنگامی که آن را روی پوست آلوده استفاده می شود، اثر ضد قارچی نیز دارد.

آویشن علاوه بر اثرات ضد عفونی کننده، به لطف محتوای فلاونوئیدهای غیراشباع چندگانه، یک اثر آنتی اکسیدانی قوی و ضد رادیکال های آزاد نیز دارد.

علاوه بر این، قادر به حفظ غلظت بهینه اسیدهای چرب، اجزای مهم و مفید غشای سلولی است که با افزایش سن کاهش می یابد.

بنابراین آویشن به عنوان یک ضد عفونی کننده موضعی، گاهی اوقات حتی در برابر میکروب هایی که به آنتی بیوتیک های رایج مقاوم شده اند، نشان داده می شود.

در سرماخوردگی، عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، قارچ های پوستی مانند کاندیدا و بیماری های پوستی مانند آکنه مفید است.

یک فرم گیاه درمانی گسترده، عصاره خشک تیتر شده در اسانس، حداقل 1.2٪، و در فنل های فرار بیان شده در تیمول حداقل 5٪ است.

دوز روزانه حدود 8-10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن است که به دو یا سه نوبت، ترجیحاً دور از وعده های غذایی تقسیم می شود.

در برابر بیماری های قارچی پوست، اسانس به صورت موضعی استفاده می شود. مصرف زیاد آن می تواند باعث تهوع، استفراغ، برادی کاردی، آستنی، مشکل در تنفس و کاهش دمای بدن شود. این علائم با قطع درمان عود می کنند.

علاوه بر این، واکنش های آلرژیک پوستی مشابه کهیر در بیماران حساس مشاهده شده است.